Ένα χαρακτηριστικό έθιμο της ελληνικής υπαίθρου είναι οι φωτιές τ' Αϊ - Γιαννιού του Λαμπαδάρη ή του Κλήδονα που ανάβουν στα τρίστρατα στις 23Ιουνίου το βράδυ. Μία ή τρεις φωτιές ανάβουν με καλαμιές ή παλιοκοφίνια, σε όλες τις γειτονιές, πάνω από τις οποίες πηδάνε όλοι οι κάτοικοι του χωριού.
Πάνω στις φωτιές ρίχνουν και τα στεφάνια της Πρωτομαγιάς ή το στεφάνι του Άϊ-Γιάννη της περασμένης χρονιάς. Την στάχτη την χρησιμοποιούν για αποτρεπτικούς και μαντευτικούς σκοπούς. Κρατώντας μια πέτρα πάνω από το κεφάλι τους πηδάνε με γέλια και φωνές πάνω από τις φλόγες τρεις φορές.
Το πήδημα πάνω από τις φλόγες ήταν για τους αρχαίους ένα έθιμο καθαρτήριο και «διαβατήριο». Μ’ αυτόν τον τρόπο καθαρίζονταν, με τη δύναμη της φωτιάς, κι έτσι, οι άνθρωποι απαλλαγμένοι από κάθε κακό να μπουν καθαροί και ακμαίοι στη νέα περίοδο του χρόνου.
Ένα χαρούμενο και διαχρονικό έθιμο που κατάφερε τόσους αιώνες, να επιζήσει και που ενώνει αιώνες και γενιές. Ανάβοντας μια μικρή φωτιά συνδέεσαι με τους αιώνες που πέρασαν, καθώς και με πολλούς άλλους λαούς, που ανάβουν τη φωτιά και χαίρονται το θέαμα και το συμβολισμό της.
...και φωτιές ανάβανε στους μεγάλους δρόμους,
τ’ Αϊ Γιάννη θα ’τανε θαρρώ...
MyPhotoPics