ειρήνης, της σοφίας και της νίκης, της αθανασίας και της ευφορίας.
Το ελαιόλαδο όμως αποτελεί και θρησκευτικό αγαθό που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες για τις σπονδές στους βωμούς, είδος θυσίας της αρχαιοελληνικής θρησκείας, προσφορά προς τους Θεούς πολύτιμων αγαθών, σε ταφικά έθιμα, πένθιμη τροφή, καθώς θεωρείτο πως ο νεκρός θα στερούνταν ένα από τα σημαντικότερα πράγματα.
Ενδεικτικό της σημασίας της ελιάς για την Αθήνα είναι ότι οι Αθηναίοι στα νομίσματά τους απεικόνιζαν την Αθηνά με στεφάνι ελιάς στο κράνος της και έναν αμφορέα με λάδι ή ένα κλαδί ελιάς.
Αυτή η συμβολική πλευρά της χρήσης του ελαιόλαδου διατηρείται ακόμα και σήμερα στα χριστιανικά μυστήρια. Ένα κλαδί ελιάς όμως ήταν και για τον Νώε το σημάδι, ο καλός οιωνός πως η ζωή θα άρχιζε από την αρχή στην γη μετά από τον βιβλικό κατακλυσμό.
Σύμφωνα με τη μυθολογία την ελιά έφερε στους Έλληνες η Θεά Αθηνά, η οποία δίδαξε και την καλλιέργειά της. Στην Ακρόπολη υπήρχε η ιερή ελιά της Αθηνάς, η πρώτη ελιά που η θεά χάρισε στους ΄Ελληνες, και στην Ακαδημία οι 12 ιερές ελιές, οι μορίαι, και ο ιερός ελαιώνας από τον οποίο προερχόταν το λάδι που δινόταν ως έπαθλο στους νικητές των Παναθηναίων.Ενδεικτικό της σημασίας της ελιάς για την Αθήνα είναι ότι οι Αθηναίοι στα νομίσματά τους απεικόνιζαν την Αθηνά με στεφάνι ελιάς στο κράνος της και έναν αμφορέα με λάδι ή ένα κλαδί ελιάς.