Στην ελληνική μυθολογία ο Καιρός ήταν θεότητα που προσωποποιούσε την ευνοϊκή χρονική στιγμή. Γραπτή μαρτυρία για την ύπαρξή του εμφανίζεται για πρώτη φορά τον 5ο αιώνα π.Χ. Προς τιμή του Καιρού συνέθεσε ποίημα ο Ίων ο Χίος, αρχαίος Έλληνας τραγικός και διθυραμβικός ποιητής της κλασικής περιόδου, όπου τον αποκαλεί "νεότερο γιο του Δία", μάλλον μία ποιητική έκφραση και όχι μαρτυρία μιας παλαιότερης γενεαλογίας. Κατά μία άποψη ο ύμνος αυτός σχετίζεται με την έναρξη της λατρείας του Καιρού στην Ολυμπία. Η αντίστοιχη Ρωμαϊκή θεότητα ήταν ο Occasio ή Tempus.
Κατά τον Παυσανία υπήρχε βωμός του Καιρού στην Ολυμπία, στην είσοδο του σταδίου, κοντά στον βωμό του "Εναγωνίου" Ερμή, δηλαδή του Ερμή προστάτη των αγώνων. Στους μεταγενέστερους αιώνες η λατρεία του Καιρού αναπτύχθηκε περισσότερο, όπως συνάγεται από την ύπαρξη πολλών αντιγράφων του αγάλματός του που είχε φιλοτεχνήσει ο Λύσιππος. Σύμφωνα με άλλη άποψη, αγάλματα του Καιρού στόλιζαν τα αρχαία γυμνάσια.
Αργότερα ο θεός λογιζόταν ως συγγενής προς την Τύχη και τη Νέμεση. Βαθμιαία η λέξη "καιρός" έχασε την αρχική σημασία της και ταυτίσθηκε προς τη λέξη "χρόνος". Πολλοί βυζαντινοί συγγραφείς ονομάζουν το άγαλμα του Λυσίππου "Χρόνο" και όχι "Καιρό". Πολλά μεταγενέστερα αντίγραφα του αγάλματος αυτού απεικόνιζαν τον θεό όχι πια νεαρό, αλλά γενειοφόρο. Οι καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις του Καιρού αποτελούν σημαντικό στοιχείο για τις γνώσεις μας σχετικά με αυτόν τον θεό. Ονομαστό ήταν το χάλκινο άγαλμα του Καιρού του Λυσίππου, που βρισκόταν στα "πρόθυρα", στην είσοδο, της Σικυώνας, αρχαία Ελληνική πόλη χτισμένη στην περιοχή της Δυτικής Κορινθίας, όπως μαρτυρεί ο Ποσείδιππος, επιγραμματοποιός και ποιητής και από την Πέλλα. Το άγαλμα αυτό παρίστανε ένα γυμνό έφηβο με κοντά μαλλιά και φτερούγες στα πόδια.
MyPhotoPics
