Τα σπίτια είναι κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου από τοπικά υλικά όπως ξύλο, πηλό, χώμα, άχυρο και περιττώματα αγελάδων. Μετά την κατασκευή, οι γυναίκες διακοσμούν τους τοίχους με χρωματιστή λάσπη και άσπρη κιμωλία, με μοτίβα και σύμβολα που προέρχονταν από την καθημερινή ζωή, από τη θρησκεία και τις πεποιθήσεις τους. Ολόκληρη η επιφάνεια είναι επικαλυμμένη με φυσικό βερνίκι φτιαγμένο από βρασμένα φρούτα νερέ, ένα είδος αφρικανικού οπωροφόρου δέντρου.
Κάθε ζωγραφισμένο σπίτι στο χωριό Tiebele είναι μοναδικό. Λόγω της εποχής των έντονων βροχών, μετά από μερικά χρόνια η διακόσμηση εξαφανίζεται, έτσι οι γυναίκες ανακαινίζουν εξωτερικά τα σπίτια περίπου κάθε τέσσερα χρόνια. Αυτό γίνεται συνήθως μετά τη συγκομιδή, μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαρτίου.
Ο ήλιος στην ξηρή περίοδο είναι ανελέητος, γι' αυτό τα σπίτια έχουν φαρδύς τοίχους με μικρές πόρτες και συνήθως με κανένα παράθυρο. Οι κουζίνες είναι απλές και μικρές, αφού το μεγαλύτερο μέρος του μαγειρέματος γίνεται ούτως ή άλλως έξω από τα σπίτια, στις αυλές.
Σε κάθε αυλή συνήθως μένει μια εκτεταμένη οικογένεια (που αποτελείται από τρεις ή περισσότερες γενιές που ζουν στον ίδιο χώρο) με πολλά μέλη. Παραδοσιακά, τα τετράγωνα σπίτια είναι για οικογένειες, τα στρογγυλά σπίτια για εργένηδες και τα οκταγωνικά για ηλικιωμένους. Τα σπίτια πρέπει να προστατεύονται καλά, ειδικά τα σπίτια των παιδιών και των ηλικιωμένων, που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Οι κάτοικοι του Tiebele προτιμούν να κρατήσουν το χωριό τους απομονωμένο για να εξασφαλίσουν τη διατήρηση και την ακεραιότητα των εθίμων τους. Το χωριό Tiebele προτάθηκε να αποτελέσει Κέντρο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2012.