To Reggia di Caserta ή αλλιώς τo Βασιλικό ανάκτορο της Καζέρτα, Ιταλία, οικοδομήθηκε από τον κλάδο των Βουρβόνων - Ισπανίας, που ήταν βασιλείς της Νάπολης, ως κύρια κατοικία τους. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ανάκτορα που ανεγέρθηκαν στην Ευρώπη κατά τον 18ο αιώνα. Το 1997 χαρακτηρίστηκε τοποθεσία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ, ως "το κύκνειο άσμα της θεαματικής τέχνης του μπαρόκ".Η οικοδόμηση ξεκίνησε το 1752 για τον Κάρολο Ζ΄ της Νάπολης και Ε΄ της Σικελίας. Συνεργάστηκε στενά με τον αρχιτέκτονά του Λουίτζι Βανβιτέλλι. Το πολιτικό και κοινωνικό πρότυπο για το ανάκτορο του Βανβιτέλι ήταν αυτό των Βερσαλιών, αν και είναι διαφορετικό σε μορφή και διάταξη. Είναι το μεγαλύτερο ανάκτορο του κόσμου, υπερέχοντας κατά πολύ των άλλων σε όγκο. Ολοκληρώθηκε το 1774.
Το κτήριο έχει ορθογώνια κάτοψη διαστάσεων 247 Χ 184 μέτρων και οι τέσσερις πλευρικές πτέρυγες του ορθογωνίου ενώνονται στο εσωτερικό του από δύο κάθετες μεταξύ τους πτέρυγες σχηματίζοντας τέσσερις αυλές. Έχει 5 επίπεδα, 1.200 δωμάτια μεταξύ των οποίων διαμερίσματα υπηρεσιών του κράτους, μία μεγάλη βιβλιοθήκη, ένα θέατρο και ένα παρεκκλήσι.
Η πρόσοψη έχει μάκρος, είναι ομοιόμορφη και διασπάται ελαφρά μόνο στο κέντρο και στα άκρα που προεξέχουν. Στην κορυφή, η πρόσοψη έχει μία συνεχόμενη σειρά από ατρακτοειδείς κιονίσκους, μπαλούστρα, μπαλούστρα ή μπαλούστρες είναι τα τσιμεντένια ή μαρμάρινα κολονάκια μπαλκονιών, ως περίφραγμα της στέγης.
Επάνω από τον πρώτο, τον βασιλικό όροφο, ο δεύτερος όροφος είναι εξίσου μεγαλόπρεπος. Τα αλλεπάλληλα σαλόνια, στοιχεία του ύστερου Μπαρόκ, ήταν η έδρα της κυβέρνησης και η επίδειξη του εθνικού πλούτου. Έχει περισσότερες από 40 μνημειώδεις αίθουσες πλήρως διακοσμημένες με νωπογραφίες.Ο κήπος απλώνεται σε 1200 στρέμματα, εν μέρει σε λοφώδες έδαφος. Είναι εμπνευσμένος από το πάρκο των Βερσαλλιών, αλλά θεωρείται ανώτερος σε ομορφιά. Αρχίζει από την πίσω, βόρεια πρόσοψη του κτηρίου και είναι εκατέρωθεν μίας μακράς σειράς από αλλεπάλληλους καταρράκτες.
Εκτείνεται σε μία μακρά ευθεία, που πάει στον ορίζοντα και συναγωνίζονταν αυτούς των ανακτόρων του Πέτερχωφ, έξω από της Αγία Πετρούπολη. Όπως και στις Βερσαλίες, ένα μεγάλο υδραγωγείο κατασκευάστηκε για να φέρει τεράστιες ποσότητες νερού για τους πίδακες.
Η ευθεία του κήπου διακόπτεται από σιντριβάνια.
Του Θεού Αίολου. Το μεγαλύτερο σιντριβάνι στο Βασιλικό Πάρκο είναι το νεοκλασικό ημικυκλικό "Σιντριβάνι του Θεού Αιόλου", πλάτους 80 μέτρων, διάστικτο από καμάρες, μικρά ανοίγματα και διακοσμημένο με 28 αγάλματα, με θέματα από την μυθολογία και υδάτινα στοιχεία, συμπεριλαμβανομένου ενός κεντρικού καταρράκτη.
Της Θεάς Αφροδίτης και του Άδωνη (1770-80). Η επόμενη Κρήνη της Αφροδίτης αντιπροσωπεύει τη δραματική στιγμή κατά την οποία η θεά, τρελά ερωτευμένη με τον Άδωνι, τον παρακαλεί να μην πάει για κυνήγι. Ανάμεσα σε ομάδες ερωτιδών, σκύλων και ζητωκραυγών εμφανίζεται ο θεός Άρης με τον κάπρο που θα τον πληγώσει θανάσιμα.
Των δελφινιών (1773-80).Πήρε το όνομά του από τα αγάλματα, φτιαγμένα με μάρμαρο από τα λατομεία της κοντινής πόλης Bellona και αποτελείται από τρία θαλάσσια τέρατα με κεφάλια δελφινιών. το συμβολικό νόημα που ήθελε να δώσει στο γλυπτό, ήταν να αναπαραστήσει τη μεγάλη δύναμη του νερού.
Της Θεάς Δήμητρας. Το "Σιντριβάνι της Θεάς Δήμητρας", θεάς της γονιμότητας, που περιβάλλεται από νύμφες, έρωτες, ομάδες τριτώνων και τις προσωποποιήσεις των Σικελικών ποταμών Anapo και Arethusa. Η θεά κρατά ένα μετάλλιο με το σύμβολο της Τρινακρίας. Τα γλυπτά κατασκευάστηκαν από μάρμαρο καρράρα και τραβερτίνη από τον γλύπτη Γκαετάνο Σαλομόνε και εκτελέστηκαν από μεγάλες ομάδες τεχνιτών.
Της Θεάς Άρτεμης και του Ακταίωνα. Στην τελευταία λεκάνη
κυριαρχούν τα γλυπτά που απεικονίζουν την Θεά Άρτεμη, που περιβάλλεται από τις νύμφες της και ετοιμάζεται να βουτήξει στο νερό και ο Ακταίος κρυφά να την παρακολουθεί γυμνή.
Για να τον τιμωρήσει η θεά τον μεταμόρφωσε σε ελάφι που τον κυνηγούν τα σκυλιά. Τα γλυπτά είναι των Πάολο Πέρσικο, Άντζελο Μαρία Μπρουνέλλι και Τομμάζο Σολάρι.
Η κολοσσιαία νεοκλασική πρόσοψη του παλατιού διαθέτει τέσσερις επιβλητικούς κίονες, αετώματα και μια θολωτή αψίδα.
Μπαίνοντας στο Βασιλικό Παλάτι, η "Μεγάλη Σκάλα της Τιμής" είναι ένα μνημειώδες αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Οι τοξωτές οροφές υψώνονται πολλούς ορόφους πάνω δίνοντας στον επισκέπτη μια αίσθηση μεγαλοπρέπειας. Το παρεκκλήσι του Παλατιού, ένας μεγαλοπρεπής καθεδρικός ναός με μεγάλους κίονες να πλαισιώνουν τον θόλο του με χρυσοποίκιλτα περιζώματα να διαμορφώνουν την τοξωτή οροφή πάνω από τον βωμό και μια θολωτή αψίδα να δίνει μια αίσθηση επισημότητας.
Το θέατρο βρίσκεται μέσα στο παλάτι, στο ισόγειο, στο κέντρο της δυτικής πλευράς του κτιρίου, χρονολογείται από το 1769 και αρχιτέκτονας ήταν ο Λουίτζι Βανβιτέλι. Η πρόσβαση γίνεται μέσω μιας κεντρικής εισόδου, που αρχικά προοριζόταν για την αυλή, και δύο πλαϊνών, για τους επισκέπτες. Εσωτερικά έχει σχήμα πετάλου με πέντε ορόφους και στο κέντρο βρίσκεται το βασιλικό Θεωρείο που καλύπτεται από ένα στέμμα.
Η αίθουσα του θρόνου διαθέτει μια μεγάλη τοξωτή οροφή διακοσμημένη με μια μεγάλη κεντρική τοιχογραφία και τεράστιες πόρτες να πλαισιώνουν την αστραφτερή αίθουσα.
Ο θρόνος
Η βιβλιοθήκη βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του κτιρίου και αποτελείται από δύο προθάλαμους και τρία δωμάτια. Περιέχουν πολύτιμες τοιχογραφίες, δύο βαρόμετρα, ένα ορειχάλκινο τηλεσκόπιο και ένα ζευγάρι υδρόγειες σφαίρες, μαζί με μια κληρονομιά βιβλίων άνω των δεκατεσσάρων χιλιάδων τόμων, από τους πιο σημαντικούς στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Το Κίτρινο σαλόνι, ένας φανταχτερός, κρυστάλλινος πολυέλαιος κρέμεται από την οροφή τραβώντας την προσοχή του επισκέπτη.
Το Πράσινο σαλόνι
Βασιλικό υπνοδωμάτιο
