Εκτός από το βορειοανατολικό άκρο του, όπου καταλήγει μια επίπεδη "γλώσσα" ξηράς και σχηματίζεται μια μικρή, απόμερη παραλία, η οποία αποκαλείται "Βενέτα". Δίπλα στην παραλία, υπάρχει μια αλυκή η οποία λειτούργησε ως κέντρο παραγωγής αλατιού τα χρόνια που το νησί άνηκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Παρ'ολα αυτά έχει πλούσια θαμνώδη βλάστηση. Το υψηλότερο σημείο του είναι 181 μέτρα.
Λόγω της αλυκής προφανώς διέθετε και κατοίκους κάποτε, αφού υπάρχουν τα ερείπια ενός παλιού συγκροτήματος κτηρίων, που το αποτελούσε ένα κυρίως κτήριο, ένα δεύτερο κτήριο πάνω ακριβώς στον αιγιαλό, ένας πύργος, δύο χώροι-προσθήκες στο βασικό οικοδόμημα, αλλά κι ένα κλειστό πηγάδι για τις ανάγκες ύδρευσης, το οποίο λειτουργεί μέχρι και σήμερα.
Είναι γνωστό από την αρχαιότητα καθότι το αναφέρει ο Παυσανίας που σώζει και το τότε όνομά του: Θηγανούσσα, το οποίο απηχεί τις περιοχές του όπου εντοπίζονται οι λεγόμενοι "θηγανίτες λίθο", πέτρες δηλαδή ιδιαίτερα σκληρές, που χρησιμοποιούνταν για ακόνισμα, ακονόπετρες. Ως το 1688, όμως, είχε σίγουρα μετονομαστεί, καθώς ο Ολλανδός γεωγράφος Olfert Dapper το αναγράφει Βενέτικο στο τότε βιβλίο του για τις Μεσσηνιακές Οινούσσες. MyPhotoPics