Η Παναγία των Βράχων είναι μια από τις δύο νησίδες, η άλλη είναι ο Άγιος Γεώργιος, που βρίσκονται μπροστά στην πόλη Πέραστ, στον κόλπο του Κότορ, στο Μαυροβούνιο. Αποτελεί μέρος της Εθνικής και Ιστορικοπολιτικής Περιοχής του Κότορ, που ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο, το 1979. Πρόκειται για μια τεχνητή νησίδα που η επιφάνειά της είναι περίπου 3.030 μ2.
Πάνω της είναι χτισμένη η ομώνυμη καθολική εκκλησία της Παναγίας των Βράχων, ενώ υπάρχει και ένα μουσείο και ένα κατάστημα με αναμνηστικά. Η εκκλησία κατασκευάστηκε το 1632 και ενενήντα χρόνια μετά έγιναν εργασίες επέκτασής της και κατασκευάστηκε ο τρούλος. Στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο ναός υπήρχε παλιότερα άλλος ναός που είχε χτιστεί το 1452. Μετά το σεισμό του 1979 ο ναός ανακαινίστηκε. Έχει απλές αναλογίες, αποτελείται από έναν σηκό και ένα παρεκκλήσι που ολοκληρώνεται από έναν τρούλο ύψους 11 μέτρων, κατασκευασμένο σε βυζαντινό ρυθμό. Η σύνδεση με το μπαρόκ φαίνεται μόνο στις λεπτομέρειες και η εκκλησία απέκτησε μια ευδιάκριτα μπαρόκ εμφάνιση μόνο με την κατασκευή ενός στρογγυλού καμπαναριού, μοναδικής μορφής, η δομή του οποίου πιθανότατα πηγάζει από την αμυντική του λειτουργία. Στην εκκλησία υπάρχουν 68 πίνακες του Τρίπο Κοκόλγια, Tripo Kokolja, ενός διάσημου καλλιτέχνη του 17ου αιώνα από το Πέραστ. Υπάρχουν επίσης πίνακες Βενετών καλλιτεχνών και μια εικόνα, (που χρονολογείται γύρω στο 1452) της Παναγίας των Βράχων, του Λόβρο Ντομπρίτσεβιτς (Lovro Dobričević) ή Lorenzo Bon, από το Κοτόρ καθώς και μια αναθηματική ταπετσαρία της Γιασίντα Κούνιε-Μίγιοβιτζ (Jacinta Kunić-Mijović), από το Πέραστ.
Σύμφωνα με την παράδοση, στις 22 Ιουλίου 1452, οι αδερφοί Mortešić βρήκαν σε ένα βράχο που υπήρχε εκεί που σήμερα είναι η νησίδα, μια εικόνα της Παναγίας με το Χριστό. Η εικόνα μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Πέραστ αλλά κατά τη διάρκεια της νύχτας εξαφανίστηκε και ξαναβρέθηκε πάνω στο βράχο που είχε βρεθεί αρχικά και έτσι οι ντόπιοι αποφάσισαν να κατασκευάσουν εκεί έναν ναό. Όταν οι ναυτικοί της περιοχής επέστρεφαν από τα ταξίδια τους συνήθιζαν να ρίχνουν έναν βράχο στο σημείο. Επίσης οι κάτοικοι της περιοχής που είχαν παλιά πλοία που δεν τα χρησιμοποιούσαν πια, τα γέμιζαν με πέτρες και τα βύθιζαν γύρω από το βράχο. Έτσι με τον καιρό δημιουργήθηκε η νησίδα. Σ’ αυτή την παράδοση βασίζεται το έθιμο της fašinada που γίνεται το δειλινό της 22ας Ιουλίου κάθε χρόνο, όπου 21 βάρκες δεμένες μεταξύ τους και στολισμένες με κλαδιά μηλιάς, πλέουν από το Perast στο νησί της Παναγίας, μεταφέροντας πέτρες για να ενισχύσουν το νησί ρίχνοντάς τις στη θάλασσα.
Στις βάρκες υπάρχουν μόνο άνδρες, ενώ οι γυναίκες τους χαιρετούν από την ακτή και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια. Όταν το πρώτο σκάφος, στο οποίο βρίσκεται ο ιερέας της ενορίας, εκπρόσωποι της τοπικής κοινότητας και εκπρόσωποι του Ναυτικού του Bokelj, φτάνει στο νησί, η καμπάνα της εκκλησίας χτυπάει χαρμόσυνα. Στην συνέχεια, οι βάρκες σχηματίζουν ένα δαχτυλίδι γύρω από την Παναγία, συμβολίζοντας έτσι τη σύνδεση με την Ουράνια Μητέρα και οι πέτρες ρίχνονται στη θάλασσαΗ Εικόνα της Μητέρας του Θεού - Παναγία των Βράχων (δεκαετία 1450)
MyPhotoPics
Στις βάρκες υπάρχουν μόνο άνδρες, ενώ οι γυναίκες τους χαιρετούν από την ακτή και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια. Όταν το πρώτο σκάφος, στο οποίο βρίσκεται ο ιερέας της ενορίας, εκπρόσωποι της τοπικής κοινότητας και εκπρόσωποι του Ναυτικού του Bokelj, φτάνει στο νησί, η καμπάνα της εκκλησίας χτυπάει χαρμόσυνα. Στην συνέχεια, οι βάρκες σχηματίζουν ένα δαχτυλίδι γύρω από την Παναγία, συμβολίζοντας έτσι τη σύνδεση με την Ουράνια Μητέρα και οι πέτρες ρίχνονται στη θάλασσα
MyPhotoPics
