Βορείων Σποράδων. Έχει έκταση 4,228 τ. χλμ. και το ψηλότερο σημείο του είναι στα 352 μ. και είναι χαρακτηρισμένο ως Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης.
Αποτελεί ένα από τα καταφύγια της Μεσογειακής φώκιας, Monachus monachus.
Ανήκει στον βιότοπο "Ζώνη Ειδικής Προστασίας", ΖΕΠ, που συγκαταλέγεται στους δεκαεπτά πιο σημαντικούς οικότοπους της Ελλάδας αναφορικά με δύο είδη απειλούμενης και προστατευόμενης ορνιθοπανίδας της Μεσογείου, τον Θαλασσοκόρακα, Phalacrocorax aristotelis desmarestii και
τον Αιγαιόγλαρο, Larus audouinii.
Η πρόσβαση στο νησί απαγορεύεται χωρίς ειδική άδεια. Στις απαγορευμένες δραστηριότητες, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνεται και η προσέγγιση κάθε σκάφους σε απόσταση μικρότερη των 3 ναυτικών μιλίων από τις ακτές του νησιού με εξαίρεση των σκαφών που χρησιμοποιούνται στα πλαίσια των επιτρεπόμενων δραστηριοτήτων.
Στα μέσα του 18ου αιώνα, στο νησί προϋπήρχε η εκκλησία της Παναγίας. Η δεύτερη εκκλησία, της Ζωοδόχου Πηγής, κτίστηκε από τον ιερομόναχο Διονύσιο από την Πορταριά, χωριό της Δημητριάδος, όταν ήρθε στο Πιπέρι από το Άγιο Όρος.
Γύρω από την εκκλησία έκτισε πέντε ή έξι μοναστικά κελιά. Το 1751, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, πήγε στο νησί ο Σκοπελίτης Κωνσταντίνος Δαπόντες, ο οποίος εκάρη μοναχός από τον Διονύσιο και μετονομάστηκε Καισάριος. Από την μικρή μονή δεν σώζεται πλέον τίποτα, εκτός από το καθολικό, ενώ είναι ορατά ερείπια από παλαιά κτίσματα και προϋπάρχουσες κατασκευές.
MyPhotoPics
Αποτελεί ένα από τα καταφύγια της Μεσογειακής φώκιας, Monachus monachus.
τον Αιγαιόγλαρο, Larus audouinii.
Στα μέσα του 18ου αιώνα, στο νησί προϋπήρχε η εκκλησία της Παναγίας. Η δεύτερη εκκλησία, της Ζωοδόχου Πηγής, κτίστηκε από τον ιερομόναχο Διονύσιο από την Πορταριά, χωριό της Δημητριάδος, όταν ήρθε στο Πιπέρι από το Άγιο Όρος.
