βασιλιά. Ο βασιλιάς αυτός είχε και έναν σκύλο, τον οποίο αγαπούσε σαν παιδί του, και που τον είχε από μικρό κουτάβι. Ήταν ένα τεράστιο κανελί μαστίφ, που τον συντρόφευε παντού. Στις βόλτες, στο κυνήγι, ακόμη και στον πόλεμο. Το όνομά του Φοίβος.
Κάποτε, ο βασιλιάς απέκτησε και ένα μικρό γιο, τον οποίο λάτρευε όσο τίποτα άλλο, και τον προόριζε για διάδοχό του. Όλη μέρα έπαιζε μαζί του, κάτω από το άγρυπνο μάτι του πιστού φύλακα Φοίβου, ο οποίος επίσης αγαπούσε τον μικρό μπόμπιρα, και δεν άφηνε κανέναν ξένο να τον πλησιάσει.
Οι μέρες κυλούσαν ευτυχισμένες, και ο βασιλιάς ήταν ο πιο ευτυχισμένος από όλους. Ώσπου μια μέρα, που χρειάστηκε να λείψει για λίγες ώρες, άφησε τον Φοίβο να προσέχει τον πιτσιρικά.
Δίπλα όμως στη κούνια, ξαπλωμένος ο Φοίβος, με τα μάτια κλειστά, ήταν κι αυτός γεμάτος από αίματα, με τα πιο πολλά γύρω από την τεράστια μουσούδα του. Και ροχάλιζε… ο άτιμος!
Δεν ήθελε να ζήσει. Μέχρι που άναψε έναν δαυλό και είδε κάτι που τον συγκλόνισε ακόμη πιο πολύ. Στην άκρη του δωματίου, δυο τεράστιοι γκρίζοι λύκοι κείτονταν νεκροί, μέσα στα αίματα κι αυτοί, από τα δαγκώματα (προφανώς) του Φοίβου!
Λίγο πιο πέρα ήταν και ο μικρός διάδοχος. Κοιμόνταν στο πάτωμα. Σώος και αβλαβής... Ο Φοίβος τον είχε προστατέψει με αυτοθυσία. Ο βασιλιάς δεν άντεξε, και έπεσε κάτω κλαίγοντας… Από εκείνη τη μέρα, λένε, δεν ξαναμίλησε ποτέ. Πέθανε μετά από πολλά χρόνια, πάντα σιωπηλός, πάντα στενοχωρημένος, και πάντα βυθισμένος μέσα στις ενοχές του…
MyPhotoPics