MyPhotoPics: Θέατρο Καμπούκι, Ιαπωνία

Το Θέατρο Καμπούκι είναι ένα παραδοσιακό Γιαπωνέζικο θέατρο. Eίναι γνωστό για το τυποποιημένο δράμα και για τις πολυτελείς ενδυμασίες των ηθοποιών. Το ιδεόγραμμά του από τα αριστερά προς τα δεξιά μεταφράζεται σε τραγούδι (歌), χορός (舞), και ικανότητα (伎). Μπορεί λοιπόν να μεταφραστεί σαν την τέχνη του τραγουδιού και του χορού όπως επίσης και σαν Πρωτοποριακό θέατρο.

Το kabuki έχει αλλάξει δραματικά από τις πρώιμες μέρες του μέχρι σήμερα.1603–1629: Γυναικείο Καμπούκι. Η ιστορία του καμπούκι ξεκινά το 1603 όταν η Οκούνι, μία μίκο (νέα γυναίκα στην υπηρεσία ενός ναού Σίντο) του Ιζούμο Τάισα ξεκίνησε να χορεύει ένα νέο στυλ δράματος στην κοίτη του ποταμού στο Κυότο.Γι΄αυτό το Καμπούκι γράφεται "歌舞妓" (χορεύσουσα και τραγουδούσα πόρνη).
Όταν απέκτησε φήμη, άντρες ηθοποιοί αντικατέστησαν τις γυναίκες αφού τους απαγορεύτηκε να συμμετέχουν στο θέατρο.

Έτσι, άλλαξε και η δραματολογία που επεδίωκε να δώσει έμφαση στο φύλο και η δραματοποίηση των ρόλων ενώ ο χορός έπεσε σε δεύτερη μοίρα.

Οι εκτελέσεις των έργων ήταν εξίσου άσεμνες. Οι ηθοποιοί ήταν αναμεμιγμένοι στην πορνεία. Καβγάδες ξεσπούσαν για κάποιον νέο ηθοποιό. Οι Σογκούν κατήργησαν τη συμμετοχή νέων ηθοποιών το 1652.

Από το 1653, μόνο ώριμοι άνδρες επιτρεπόταν να εκτελούν παραστάσεις kabuki, στη συνέχεια εξελίχθηκε σε ένα ιδιαίτερα εκλεπτυσμένο και στυλιζαρισμένο είδος θεάτρου και ονομάστηκε γιαρό Καμπούκι, δηλαδή, αντρικό Καμπούκι. Η μεταμόρφωση αυτή του ύφους οφείλεται εν μέρει και στο κωμικό θέατρο Κιόγκεν που επιβληθηκε από τους σογκούν της εποχής.

Το όνομα γιαρό εγκαταλείφθηκε και οι ρόλοι παιζόταν από άντρες. Οι άντρες ηθοποιοί που ειδικευόταν στους γυναικείους ρόλους ονομαζόταν οναγκάτα ή ογιάμα. Τα επόμενα χρόνια οι οναγκάτα προερχόταν από 3 κυρίως οικογένειες.

Δύο βασικοί τύποι ρόλων δημιούργήθηκαν: αραγκότο (σκληρός τύπος) που ξεκίνησε από τον Ιτσικαουα Νταντζουρό (1660–1704) στο Έντο, και γουαγκότο (ελαφρύς τύπος) από τον Σακάτα Τοτζουρό (1647–1709) στις περιοχές του Κυότο και της Οζάκα.

Το αραγκότο ήταν πιο ζωηρός τρόπος απόδοσης όπου ο
ηθοποιός υπερέβαλλε στις κινήσεις, στα κοστούμια και στη φωνή. Το γουαγκότο ήταν πιο κατάλληλο για τραγικές ρομαντικές ιστορίες και ήταν πιο ρεαλιστικός τρόπος παράστασης.

Στα μέσα του 18ου αιώνα το Καμπούκι έχασε τη λάμψη του για ένα διάστημα. Οι τεράστιες αλλαγές που ξεκίνησαν το 1868 με την πτώση τωνΣ ογκούν Τοκουγκάουα, η εξαφάνιση της τάξης των Σαμουράϊ και το άνοιγμα της Ιαπωνίας στη Δύση βοήθησαν στην ανασύστασή του. Άρχισε να προσαρμόζεται στους μοντέρνους καιρούς και έγινε ξανά δημοφιλές στις ανώτερες κοινωνικά τάξεις. Το 1887 δόθηκε μάλιστα παράσταση προς τιμήν του αυτοκράτορα.

Πολλά θέατρα Καμπούκι καταστράφησαν κατά τη διάρκεια των
βομβαρδισμών του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου και οι σύμμαχοι κατήργησαν προσωρινά την λειτουργία των εναπομείναντων μετά τον πόλεμο. Παρόλα αυτά η κατάργηση ήρθει το 1947 και οι παραστάσεις ξεκίνησαν ξανά.
Κύρια θέατρα σε λειτουργία: Κυότο: Μιναμι-ζά, Οζάκα: Σοτσικού-ζα, Τόκυο: Καμπούκι-ζα, Εθνικό Θέατρο Τόκυο.