Ιερά Μονή Βαρλαάμ, Μετέωρα
Το 1350 αναρριχήθηκε στον βράχο μια παράτολμη ασκητική μορφή, ο ασκητής Βαρλαάμ, από τον οποίο πήρε την ονομασία του το μοναστήρι. Αυτός έκτισε τρεις ναούς, ένα μικρό κελί και μια δεξαμενή για νερό. Μετά την κοίμησή του ο βράχος μένει για 200 χρόνια περίπου έρημος μέχρι το 1517/1518 που ανέβηκαν οι δύο κτήτορες της μονής , οι αδελφοί ιερομόναχοι Θεοφάνης και Νεκτάριος οι Αψαράδες, που ήταν πλουσιόπαιδα από τα Γιάννενα.
Αυτοί βρήκαν τον βράχο του Βαρλαάμ εντελώς έρημο και αρχίζουν να δημιουργούν τα πρώτα κτίσματα. Ανακαινίζουν το εκκλησάκι των Τριών Ιεραρχών και ανεγείρουν τον πύργο. Κτίζουν (1541/1542) επίσης τον κεντρικό ναό του μοναστηριού (καθολικό), που τιμάται στη μνήμη των Αγίων Πάντων. Η μεταφορά υλικών κράτησε 22 χρόνια και το κτίσιμο μόνο 20 μέρες. Μέχρι τον 16ο αιώνα η παρουσία των μοναχών είναι συνεχής. Από τις αρχές του 17ου αιώνα και μετά παρέμειναν λίγοι μοναχοί. Από τότε αρχίζει η παρακμή.
Το μεγαλόπρεπο καθολικό της μονής, που τιμάται στη μνήμη των Αγίων Πάντων, είναι ένα τυπικό κομψό καθολικό που ανήκει στην κατηγορία του αθωνικού ή αγιορείτικου τύπου, που περιέχει δηλαδή στην κάτοψή του την πιο απλή μορφή ναού. Είναι εγγεγραμμένος τετρακιόνιος σταυροειδής τύπος με δύο τρούλους: έναν στον νάρθηκα ( ή λιτή ) στα δυτικά του ναού και ένα στον κυρίως ναό στα ανατολικά, που φέρει αριστερά και δεξιά και δύο στις πλευρικές κόγχες των (Ψαλτών) .
Ο κύριος ναός ιστορήθηκε το 1548. Αυτό μαρτυρεί μία επιγραφή στον νότιο τοίχο του. Το όνομα του ζωγράφου δεν αναφέρεται, όμως η τεχνική, το χρώμα, οι κινήσεις και η διάταξη των μορφών και των σκηνών και γενικότερα τα τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά των τοιχογραφιών αυτών παραπέμπουν στον Θηβαίο ζωγράφο Φράγκο Κατελάνο. Ο νάρθηκας αγιογραφήθηκε δεκαοχτώ χρόνια αργότερα, το 1566, από τους αυτάδελφους Γεώργιο και Φράγκο Κονταρή, που κατάγονταν και αυτοί από τη Θήβα.
Η Μονή των Αγίων Πάντων, η κοινώς ονομαζομένη του Βαρλαάμ, είναι κτισμένη σε επιβλητικό βράχο, στο βορειοδυτικό άκρο της λιθόπολης των Μετεώρων στην Ελλάδα και σε κοντινή απόσταση από το Μεγάλο Μετέωρο και τη Μονή Ρουσάνου.
MyPhotoPics
Το 1350 αναρριχήθηκε στον βράχο μια παράτολμη ασκητική μορφή, ο ασκητής Βαρλαάμ, από τον οποίο πήρε την ονομασία του το μοναστήρι. Αυτός έκτισε τρεις ναούς, ένα μικρό κελί και μια δεξαμενή για νερό. Μετά την κοίμησή του ο βράχος μένει για 200 χρόνια περίπου έρημος μέχρι το 1517/1518 που ανέβηκαν οι δύο κτήτορες της μονής , οι αδελφοί ιερομόναχοι Θεοφάνης και Νεκτάριος οι Αψαράδες, που ήταν πλουσιόπαιδα από τα Γιάννενα. 
Αυτοί βρήκαν τον βράχο του Βαρλαάμ εντελώς έρημο και αρχίζουν να δημιουργούν τα πρώτα κτίσματα. Ανακαινίζουν το εκκλησάκι των Τριών Ιεραρχών και ανεγείρουν τον πύργο. Κτίζουν (1541/1542) επίσης τον κεντρικό ναό του μοναστηριού (καθολικό), που τιμάται στη μνήμη των Αγίων Πάντων. Η μεταφορά υλικών κράτησε 22 χρόνια και το κτίσιμο μόνο 20 μέρες. Μέχρι τον 16ο αιώνα η παρουσία των μοναχών είναι συνεχής. Από τις αρχές του 17ου αιώνα και μετά παρέμειναν λίγοι μοναχοί. Από τότε αρχίζει η παρακμή.
Το μεγαλόπρεπο καθολικό της μονής, που τιμάται στη μνήμη των Αγίων Πάντων, είναι ένα τυπικό κομψό καθολικό που ανήκει στην κατηγορία του αθωνικού ή αγιορείτικου τύπου, που περιέχει δηλαδή στην κάτοψή του την πιο απλή μορφή ναού. Είναι εγγεγραμμένος τετρακιόνιος σταυροειδής τύπος με δύο τρούλους: έναν στον νάρθηκα ( ή λιτή ) στα δυτικά του ναού και ένα στον κυρίως ναό στα ανατολικά, που φέρει αριστερά και δεξιά και δύο στις πλευρικές κόγχες των (Ψαλτών) .
Ο κύριος ναός ιστορήθηκε το 1548. Αυτό μαρτυρεί μία επιγραφή στον νότιο τοίχο του. Το όνομα του ζωγράφου δεν αναφέρεται, όμως η τεχνική, το χρώμα, οι κινήσεις και η διάταξη των μορφών και των σκηνών και γενικότερα τα τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά των τοιχογραφιών αυτών παραπέμπουν στον Θηβαίο ζωγράφο Φράγκο Κατελάνο. Ο νάρθηκας αγιογραφήθηκε δεκαοχτώ χρόνια αργότερα, το 1566, από τους αυτάδελφους Γεώργιο και Φράγκο Κονταρή, που κατάγονταν και αυτοί από τη Θήβα.
