Ο γλάρος ή λάρος είναι η κοινή ονομασία για τα πιο πολλά είδη της οικογένειας των Λαριδών, με αντιπροσωπευτικότερο τον αργυρόχρου, το πολυπληθέστερο είδος, που απομακρύνεται από τις ακτές αναζητώντας "στέγη" για τη φωλιά του.
σχηματίζονται ομοειδώς και
συγκεντρώνονται χωριστά, αποτελώντας ένα καλά οργανωμένο κοινωνικό σύστημα. Τα πολυπληθέστερα είναι και τα πλέον ασφαλή, παρέχοντας ειδικά προνόμια στις υψηλές θέσεις της ιεραρχίας. Γι’ αυτό, τα αρσενικά τσακώνονται συνεχώς διεκδικώντας την αρχηγία.
Το 1948 στη Γιούτα των Η.Π.Α., κοπάδια γλάρων έφαγαν τα σμήνη των ακρίδων που καταβρόχθιζαν την γεωργική παραγωγή της περιοχής. Από το γεγονός αυτό είναι εμπνευσμένο το άγαλμα που έφτιαξαν οι Μορμόνοι στο Salt Lake City, στην κορυφή του οποίου κάθονται δύο γλάροι.
Για να φθάσει η τροφή στο στομάχι του γλάρου, αυτή τη μηχανή που αλέθει τα πάντα, περνάει από ένα ορθάνοιχτο ράμφος κι ένα πελώριο οισοφάγο που μπορεί να χωρέσει μονομιάς τροφή ίσου όγκου με το ένα τρίτο του βάρους του.
Την εποχή που ζευγαρώνουν, την άνοιξη, μαζεύονται σε σμήνη για μεγαλύτερη ασφάλεια. Διαλέγουν μία απομονωμένη ακτή με κατάλληλη υποδομή και οργανώνουν την πολιτεία τους με όρια, φύλακες και περιοχές.
Οι γεροντότεροι καταλαμβάνουν τις προνομιούχες θέσεις στο κέντρο της περιοχής, ενώ γύρω τους οι τσακωμοί κι οι αντεκδικήσεις για τις υπόλοιπες θέσεις μαίνονται. Μόλις το σμήνος φθάσει στον επιλεγμένο χώρο, κάθε αρσενικός διαλέγει το χωράφι του κι όταν βρεθεί το θηλυκό ταίρι, ζευγαρώνουν. Στη συνέχεια φτιάχνουν τη φωλιά σκαλίζοντας στο χώμα. Συνήθως είναι μονογαμικός για όλη του την ζωή.
Όταν φθάσει η ώρα, ο μικρός γλάρος αφήνει την πατρική στέγη και ανεξαρτητοποιείται. Το χρώμα του ακόμα είναι καφετί και θα χρειαστεί τρία χρόνια για να γίνει άσπρο ή γκρι, σημάδι ενήλικα. Πέρα από τα πρώτα βήματα της ζωής του, ο γλάρος δεν έχει εχθρούς στην υπόλοιπη ζωή του, που διαρκεί κάπου είκοσι χρόνια.
