Αναπόσπαστο τμήμα της ιστορίας της νήσου Σερίφου, αποτελούν τα μεταλλεία, των οποίων κάποιες στοές και εγκαταστάσεις που υπάρχουν ακόμη και σήμερα τις οποίες ο επισκέπτης μπορεί να διακρίνει στην νοτιοδυτική πλευρά του νησιού, στις περιοχές Κουταλάς, Μεγάλο ή Μία Χωριό, Μεγάλο Λιβάδι.
Το έδαφος της Σερίφου, πλούσιο σε κοιτάσματα μεταλλεύματος
έγινε πηγή πλούτου για την οικογένεια Γκρόμαν, που ανέλαβε την εξόρυξη κυρίως σιδηρομεταλλεύματος, παίρνοντας τη διοίκηση της εταιρείας «Σέριφος – Σπηλιαλέζα». Την εταιρεία ίδρυσε η γαλλική μεταλλευτική εταιρεία του Λαυρίου και το νεοκλασικό κτίριο όπου στεγαζόταν το διοικητήριο της εταιρείας υπάρχει ακόμα και βρίσκεται στον οικισμό Μεγάλο Λιβάδι στη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού. Η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της Σερίφου από τον Αιμίλιο Γκρόμαν, ξεκίνησε το 1885, οπότε και συμβλήθηκε με την εταιρεία.
Ο Γκρόμαν ανάγκασε πολλούς κατοίκους του νησιού να
δουλέψουν στις στοές ζητώντας να του εκχωρήσουν τα χωράφια τους ή αναγκάζοντάς τους να του τα δώσουν, δίνοντάς τους ένα ισχνό μεροκάματο. Την περίοδο αυτή ο πληθυσμός του νησιού αυξήθηκε περίπου κατά 2000 άτομα, καθώς ήρθαν στο νησί εργάτες και από άλλα νησιά του Αιγαίου (Πάρος, Κάρπαθος, Αμοργός κα.) αλλά και από άλλες περιοχές της Ελλάδας (πχ. Πελοπόννησος), για να δουλέψουν στα μεταλλεία. Οι συνθήκες εργασίας στα ορυχεία ήταν πολύ σκληρές, ενώ σύμφωνα με τους ιστορικούς, χιλιάδες εργατών ξεψύχησαν στις στοές των ορυχείων, λόγω των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας αλλά και λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας. Η εκμετάλλευση των εργατών συνεχίστηκε και μετά τη διαδοχή του Αιμίλιου Γκρόμαν από τον γιο του Γεώργιο. Οι εργάτες ήταν αναγκασμένοι να παρουσιάζονται στις στοές το ξημέρωμα και να φεύγουν με τη δύση του ηλίου. Και επειδή τα σπίτια τους βρίσκονταν σε απομακρυσμένες περιοχές της Σερίφου περπατούσαν κάθε μέρα πολλά χιλιόμετρα, διασχίζοντας τα μονοπάτια της Σερίφου για να φτάσουν στα ορυχεία. Όλα αυτά έως τον Αύγουστο του 1916. Τα τραγικά και άγνωστα σε πολλούς γεγονότα της αιματηρής απεργίας που έγιναν στα μεταλλεία της Σερίφου τον Αύγουστο του 1916 και κόστισαν την ζωή σε εννέα ανθρώπους, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αγορά εργασίας καθώς καθιέρωσαν το οκτάωρο όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην παγκόσμια αγορά εργασίας.
Η προτομή του Κωνσταντίνου Σπέρα, πρωτεργάτη των εργατικών διεκδικήσεων στο νησί, μπροστά από το κτίριο της συλλογής πετρωμάτων και εργαλείων.
Το μνημείο Ηρώων Μεταλλωρύχων στο Μεγάλο Λιβάδι.
